Kontakt

Przejdź do treści
Strona główna » Jak wrócić do sprawności po zerwaniu ścięgna Achillesa?

Jak wrócić do sprawności po zerwaniu ścięgna Achillesa?

ścięgno achillesa

Największe ścięgno w ciele człowieka, tj. Achilles, umożliwia mobilność. Jego zerwanie stanowi olbrzymi problem. Warto wiedzieć, w jaki sposób odzyskać sprawność po urazie, choć należy pamiętać, że nie będzie to proste i szybkie zadanie.

Dbanie o ścięgno i operacja

Lepiej zapobiegać niż leczyć. W przypadku ścięgna Achillesa to ważna sentencja. Warto go nie nadwyrężać, aby się nie zerwało. Warto dbać o odpowiednie obuwie, a w przypadku np. platfusa warto nosić odpowiednie wkładki, by układ stopy był prawidłowy. Należy odpowiednio podnosić ciężary. Przed aktywnością ruchowa warto je rozgrzać, a przy bólu czy dyskomforcie odpocząć. Zerwanie tego ścięgna może być leczone tylko operacyjnie przezskórnie lub w zabiegu otwartym. Po nim należy przejść rehabilitację.

CZYTAJ TAKŻE: W jaki sposób można leczyć tzw. łokieć tenisisty?

Rehabilitacja

Powrót do sprawności po zerwaniu ścięgna Achillesa z zespołem synergia to proces powolny, wymagający cierpliwości i systematyczności. Póki występuje rana, należy ją dezynfekować. Na początku należy korzystać z buta ortopedycznego i kul, tak aby ścięgna nie nadwyrężać. Konieczne jest masowanie blizny, aby skóra nie zrosła się z Achillesem. Bardzo dobrze robią masaże w wodzie. Z uwagi na fakt, że mięśnie łydki wiotczeją, w czasie kuracji należy udać się do na ich stymulację prądami. Dla lepszego gojenia należy stosować laseroterapię. Sprawność natomiast uzyskuje się w toku systematycznych ćwiczeń, na początku na stałym podłożu. Kolejno przechodzi się na specjalne poduszki ortopedyczne i ćwiczy się utrzymanie równowagi na nim. Nie bez znaczenia jest wykorzystanie gum, służących wzmocnieniu ścięgna, co należy robić samodzielnie po opuszczeniu sali rehabilitacyjnej. Ćwiczenia stanowią najważniejszy element powrotu do sprawności. Muszą być organizowane kompleksowo, ujmując różne fazy ruchu. Kluczowe jest to, by ciężar stopniowo był zwiększany, aby nie doszło do ponownego urazu w ich trakcie i krótko po nich. Zakres pracy ścięgna powinien obejmować oba kierunki ruchu stopy.